|
Reisverslag
Roemeniëreis 2011 pagina 7
Woensdag 11 mei
Even vermelden: Tot vandaag 4067 kilometer afgelegd, tot Nires.
Kort na het ontbijt stond Jansi gereed met de auto. Fred mocht naast de chauffeur zitten en op naar Turda! Jansi is erg duidelijk een in Roemenië opgeleide automobilist. Verkeersborden dienen als versiering, verkeersregels zoals snelheidsvoorschriften, doorgetrokken strepen, bumperkleven etc. dat zijn zaken waar de roemeen zich niet mee bezighoudt. Dat wordt als erg hinderlijk ervaren. Er zijn twee hoofdregels: Zo snel als mogelijk en iedereen die vóór je rijdt inhalen. Hiertoe is alles toegestaan. Dat je tegenliggers daarbij aan een hartkwaal helpt doet verder niet ter zake. Fred had ook danig kramp in zijn billen van het knijpen! Eén troost: De rit werd niet met de camper gemaakt. Na een rit van circa 100 km werd Turda bereikt. We waren er al eerder doorheengereden, opweg naar de Turda-kloof. Toen was het een crime. Jansi wist via een sluiproute de zoutmijn te bereiken en het avontuur kon beginnen. We hadden inmiddels al twee zoutmijnen bezocht en verwachtten er eigenlijk niet zoveel nieuws te zien. Totdat we de toegangsgang zo'n 250 meter doorgelopen waren en in een soort nis terechtkwamen waar we met een lift naar beneden gingen........ Wat we toen te zien kregen: We waren met stomheid geslagen! De twee eerder bezochte zoutmijnen waren ineens kinderspel! We belandden in een futuristisch aandoende 'Onderwereld'. Een enorme hal waar neerlands grootste kathedraal met gemak inpaste. In deze hal was een attractiepark gebouwd dat ook nog op verschillende nivo's was aangelegd. On-ge-loo-fe-lijk. Men moet het gezien en ervaren hebben om het te geloven! We hoorden nog nèt een paar maten van een nederlands schoolkoor uit Goes dat in deze ruimte een concert gaf. Door de overweldigende aucoustiek waren dit bijna hemelse klanken......... Diep, heel diep onder de indruk werd deze ontzagwekkende 'Onderwereld' na ruim 2 uur verlaten. De terugweg? Jansi had nu een beetje haast en tussen het mobiel bellen door wist hij ons, wonder boven wonder, weer veilig in het landelijke Nires terug te brengen. We zouden de volgende dag verdertrekken en om de rekening te vereffenen moest Fred nog even van de chauffeursdiensten van Jansi gebruik maken om in Dej te gaan pinnen. We besloten om onze laatste avondmaal in Nires weer gebruik te maken van de kookkunsten van Klari. Heel gezellig, samen met Kees en Lanny, werd er genoten van een degelijke maar o zo lekkere maaltijd. Hierna gingen we ons geestelijk voorbereiden op het afscheid, niet alleen van de fijne mensen die we in Nires hadden leren kennen, ook van het onvergetelijke land Roemenië dat diep in ons hart zit ingebed. Volgende etappe zou gaan tot een camping in de noord-oosthoek van Hongarije. We gingen weer vrij vroeg te bed om, de Roemenië-film in gedachten terugspoelend, in een diepe slaap te vallen......... |
|
|
|
  |
 |
  |
 |
 |
 |
|
Donderdag 12 mei
Redelijk
vroeg uit de veren, de startroutine uitgevoerd, warm afscheid genomen
van onze tot vrienden geworden medecamperaars en Klari (Jansi was
helaas niet thuis) en toen via een landschappelijke mooie, qua wegen en straten niet erg florisante route naar Satu Mare. Even voorbij deze grote stad passeerden we de Roemeens-Hongaarse
grens zonder problemen. Nog even een vignet gekocht en de laatste Lei
omgezet in lekkers en sigaretten en toen de navi volgend naar Turistvani (Hongarije) waar we een camping geprikt hadden.
Deze werd feilloos gevonden. Wat een plaatje! Heel mooi gelegen aan een stroompje en omgeven door bossen. Dit maakte een beetje goed dat de prijs wel erg hoog was, zeker voor hongaarse begrippen. € 20,= waarbij de Campingcardkorting al verrekend was. Sani? Zéér gedateerd en niet echt uitnodigend tot een verfrissende douche. Ook hebben we geen servicepunt voor campers kunnen ontdekken. Maar, nogmaals: De ligging sprak ons erg aan. Vlakbij was een prachtige oude watermolen. We maakten, samen met heel veel muggen en andere vliegende beestjes, een boswandeling, genietend van een waar concert van vogelzang. Het avondeten. Els had een lekkere koude schotel gemaakt, passend bij het heerlijk warme weer. Daarna ging zij afrekenen omdat we de volgende dag zouden doorrijden naar eurozoneland Slowakije. Van de laatste hongaarse Forinten kocht ze, als verrassing, twee flinke pullen tapbier voor Fred omdat hij dat de laatste weken had moeten ontberen. (Gelukkig had hij wel steeds een lekker wijntje). Voordat het echt donker werd sloot Fred nog vrede met twee heftig keffende hondebeestjes en kwamen we, middels een lang gesprek, weer meer te weten over zowel Roemeense als Hongaarse achtergronden. Een goed engels sprekende roemeense Hongaar was uitstekend op de hoogte. In Roemenië wonen veel Hongaren. Alweer moe maar voldaan werd het bed opgezocht. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Vrijdag 13 mei
Ruim
voor de inmiddels teruggezette klok van acht wilden we vertrekken toen
de roemeense Hongaar ons nog een tip gaf over een heel bijzonder
kerkhof, enkele kilometers verderop. In plaats van grafstenen werden
hier houten sculpturen gebruikt, gebaseerd op de vorm van een boot. Dit
zou voortvloeien uit een zeer oude hongaarse legende die de overtocht
naar het Hiernamaals symboliseerde. Dit wordt nog versterkt door een
houten monument waarin roeispanen zijn verwerkt.
Héél apart en indrukwekkend! Het is te vinden in het plaatsje Szatmarcseke in de uiterste noord-oost-hoek van Hongarije, tegen de Ukraïnse grens. Na dit verrassend intermezzo werd de weg naar Slowakije vervolgd. Hierbij passeerden we veel aardige dorpjes die opvallend netjes waren. Qua netheid en onderhoud een verademing tov de meeste Roemeense dorpen. De overwegend secundaire wegen waren goed te rijden. Een leuke verrassing was dat we met een veerpont een riviertje over moesten. De macho-veerman vond het prachtig om nederlanders te mogen overzetten. Hij accepteerde zonder problemen de 2 euro, we hadden immers geen enkele forint meer op zak. Bijzonder was dat de veer werkte op de stroming, een beetje bijgestaan door veerman's spierkracht. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
  |
 |
|
Nog steeds: Vrijdag 13 mei
Hoezo,
vrijdag de dertiende? Nadat we het veerpont verlaten hadden werden we
door de navi via overwegend prima wegen naar de autoweg geleid. Hier
kon een kilometer of 60 lekker opgeschoten worden. We maakten een
brunchpauze op een der prima verzorgde parkeerplaatsen. Hier stond een
auto met daarnaast twee politieagenten en een kennelijke boef, want
deze was met een ketting aan zijn handboeien met de politieagent
verbonden.
Nabij Miskolch werd de autoweg verlaten en reden we noordwaarts richting Slowakije. Het navigatie-systeem had een leuke verrassing in petto. Er werd namelijk een stuk van de route afgesneden waardoor we via piepkleine dorpjes en smalle weggetjes opeens via een onbemande grenspost Slowakije binnentuften. We hadden een camping uitgezocht die volgens de boeken de moeite waard zou zijn. Intussen ging de brandstofmeter met een rap tempo in de rode zone en hadden we alleen nog plastic geld (lees: bankpas en creditcard) bij ons. Voordat we bij de beoogde camping aankwamen werd er uitgekeken naar een bancomat...........: Vergeefs! We passeerden wel een schrikaanjagend Roma-zigeunergettho. Een soort vuilnisbelt waarop uit afval gebouwde hutten stonden. Hiertussendoor krioelde het van de Roma's, groor en klein, piepjong en zeer oud. Maar vooral: Vies! De camping viel erg tegen, lag bovendien vrij kort bij het gettho èn we konden niet terecht met ons plastic-geld. Neem daarbij dat er wel erg harde muziek gedraaid werd dan stond het besluit spoedig vast: Moven!!!! De volgende camping geprikt: Dat betekende een klein stukje verderrijden. Deze bleek echter onvindbaar. Er stonden wel bordjes maar die leidden naar The middle of nowwhere en dat zagen we ook niet zitten. Volgende camping opgezocht en in het navi-systeem ingevoerd: 165 km. In het vertrouwen dat we wel een groter tankstation met cardfaciliteiten en een bancomat zouden tegenkomen vervolgde we onze weg. Deze voerde door een prachtig maar zeer dun bevolkt berggebied. Het brandstof-alarmlampje begon bergop al te knipogen......... Later zelfs ook berg-af en nauwelijks iets van dorpjes of steden. Een lichte verkramping rond de anus deed zich voelen....... Na het afdalen van een zeer steile serpetineweg kwamen we in een piepklein stadje en ontdekte, toevallig, een flappentap. Er stond zelfs een bordje met een tankstation! Niet dat we dit vonden, dus aan een paar inboorlingen gevraagd die op een terrasje zaten en die waren na enige onderlinge discussie het erover eens dat er 2 kilometer verderop een 'Nafta' moest zijn. Okee, het waren ruim 3 kilometer maar we konden heel opgelucht ademhalen. Helemaal tot de nok toe volgetankt en we konden zelfs met de creditcard terecht. Toen ook maar gelijk een vignet gekocht om binnen de wettelijke normen van het slowaakse wegennet gebruik te maken. Fred zag op de borden dat we dicht bij Poprad zaten en wist Els te overtuigen dat we misschien beter naar Tatranska Lomnica konden rijden. Daar kenden we een camping, waren we al eerder èn lag ietsjes dichterbij. We hadden er al 400 km opzitten, deze dag. Tatranska werd bereikt en de camping gevonden. Het was weer schrikken, want het zag er, ondanks een geopende poort, erg verlaten uit. Enig speurwerk voerde toch naar een beheerster die een plekje aanwees waar we ook nog stroom hadden. Sani-voorzieningen? We mochten gebruik maken van de wasgelegenheid van een der hotelkamers..... Okee, akkoord! Camper neergezet naast een spaanse camper, de enige 'medebewoners' en toen met een teiltje koffie uitpuffen van een bloedspannende dag. Heel veel van de sores werd vergeten toen we genoten van het schitterende uitzicht op de Hoge Tatra. Wat een machtig gebergte! Er werd uit verschillende noodrantsoen-ingredienten een avondmaaltijd getoverd, we hadden immers geen inkopen kunnen doen en het restaurant bij de camping zat potdicht. Nog even aan de krakkemikkerige WiFi en we vonden het weer bedtijd. Nog even vermelden: Er zijn van deze dag bijna geen foto's, gewoonweg niet toe gekomen. |
 |
 |
Op deze twee foto's ziet u waarom we graag weer terugwilden naar deze camping, niet wetende dat deze zover in verval was geraakt. We besloten twee nachten te blijven omdat we per fiets naar het toeristenstadje Tatranska Lomnica wilden gaan. (Al was het maar om te provianderen). |